Tja. Waar zal ik eens beginnen met mijn ‘verslag’ van dit parel-werk. Helemaal helder heb ik het nog niet, maar ach, ik type gewoon wat terwijl ik eerst maar eens dat koekje eet. En dan die honing…. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het geen verzinsel is van Disney; dat beren (en niet enkel Winnie) echt enorm genieten van honing. Christiane Beerlandt geeft in haar boek, op één bladzijde, de hele strekking van weer:

“In het Grote Woud van Beerdinal leefden in die tijd vele berenfamilies. Op een dag riep de Opperbeer van het woud de ganse kolonie beren samen en hij stelde vast dat er dikke en dunne beren waren. Hij verdeelde ze in twee groepen. Er werd vergaderd en gediscussieerd onder enkele oppersten en men besloot de dikke beren lelijk te vinden en de mageren mooi. De groep dikke beren diende zich haastig te vermageren, of zij zouden verstoten worden uit het woud. Zij spanden zich in, deden zichzelf pijn, zij aten geen honing meer… Wekelijks ontmoetten de dikke beren elkaar, steeds op dezelfde plek in het open bos, om elkaar moed in te spreken en vol te houden in de afslankingskoers. Weldra zong geen vogel meer en werden de bijen depressief. Dat werd wel een erg droevig berenwoud, waar geen dier nog zichzelf durfde te zijn! Hoe dit afliep? Enkele stoere, vrolijke, dikke beren pikten het niet langer dat zij niet vrolijk zichzelf mochten zijn, dat zij niet mochten genieten van de heerlijke vruchten uit het bos: zij dreven de Valse opperkoning van zijn troon en vaardigden opnieuw de natuurwetten uit. Het Woud werd in een oogwenk omgetoverd in een waar paradijs, waar vogels zongen, waar beren dansten, vreugdevol, elkeen om zijn unieke Zijn.” 

Aanhangers van Sonja (en wellicht ook Sonja zelf) zien het waarschijnlijk allemaal anders. Veelal is het een verboden onderwerp of op zijn zachts gezegd ‘lastig’. Slank is de norm. Dik is lui of allerlei andere lelijke woorden. Dat is wat mensen doen; hokjes denken, niet verder kijken dan hun neus lang is. Christiane maakt de vergelijking naar de dierenwereld; een Sint Bernard vinden we even mooi als een Hazewind hond en we verwachten niet van een leeuw, dat deze net zoals een aap, door de bomen kan slingeren. Karakter of je ‘aard’ bepalen je omvang, verder niks. Je omvang ligt beklonken in je aard en alles wat je doet dat daarmee niet in lijn is, daar betaal je een prijs voor. 

De visie die in dit boek wordt weergegeven is zo anders zo tegenover het ‘voedingscentrum’. En ondanks dat ik mijn Oma nu hoor zeggen ‘slank worden kan iedereen, het gaat om slank blijven…’ merk ik aan mijn gebrekkig vinden van woorden dat het beladen is, ook voor mij. Mijn Oma was altijd op dieet en kwam alleen maar aan. En van dat aankomen, daar kwam ellende van. Het gevecht dat zij in haarzelf voerde met haarzelf, ging overal met haar mee naartoe. En hier lees ik, dat wanneer je in gevecht ben met jezelf, wanneer je van mening bent dat je te dik bent, dat je iets niet mag eten en je dan schuldig voelt omdat het wel gebeurd. Dan lees ik in dit boek dat je lichaam alle voedingstoffen afwijst. Niks van de essentiële eiwitten, vetten en andere energiebronnen worden opgenomen door je lijf. Alles wordt afgestoten omdat het, diep van binnen, niet mag. 

Als je ‘m wil lenen, dat kan. Laat het me weten.