Uit en over. Wat een boek. Het gaat nog wel even duren voordat ik een ‘nieuwe’ open. Wat een boek.

Ooit stond ik op een kruispunt en zag ik mijn eigen dood. Ik koos voor leven. Nu zie ik dat ik telkens weer hetzelfde doe, totdat het genoeg is, geleerd is wat er te leren valt en zien wat er is. Dan is er geen ontsnappen meer aan, aan de waarheid. Of ik het nou leuk vind of niet.

Op zo’n indringende, aangrijpende en boeiende wijze beschrijft dit boek de reis van de ziel door verschillende levens heen, ook wel reïncarnatie genoemd, een doorlopend verhaal van drie levens, die zich afspelen in Indië, maar waarin ook Egypte en de bevroren meren van Noorwegen een rol spelen. De hoofdpersoon, Nil, is altijd opzoek naar ‘iets anders’, naar een nieuwe status van de mens op aarde, waarvoor hij alles heeft opgegeven, en zijn werelds kleed heeft verwisseld voor dat van een sanjasin, een bedelmonnik.

Enkele citaten:

… ze denken dat ze goed zijn, slecht, kooplui of koningen, of wijzen; ze weten niet wat ze zijn, ze zijn nog niet geboren… Hij meende voor zijn leven te vechten, maar het was de dood die in hem vocht, het was mijn leven dat in hem wou overgaan. De mensen zijn niet geboren als ze niet gestorven zijn aan de dood, het zijn levende doden, het zijn stervende kooplui of koningen. Werkelijk, ik had met hem te doen, altijd had ik met hem te doen gehad, hier en elders, met de reiziger zonder ware naam….

… het was even helder als het blauw van de hemel over onze hoofden en over alle kooien waarin mensen leven, gotisch of exotisch. Want er is iets dan geen enkele tempel, geen enkele Kerk kan begrijpen, iets dat geen enkele paus, in het oosten noch in het westen; dat geen enkel boek, geen enkel mysterie besloten houdt in zijn formules van steen of van bloed, in zijn letters van inkt of van licht; iets dat groter is dan alle verlossers van de wereld, de bemiddelaars en de beknotters van het ware; een waarheid die ruimer is dan alle hemelen, te eenvoudig voor hun grootsheid, te natuurlijk voor hun mirakels — iets dat overal lacht, dat overal zingt en zich afslooft met de dag, en dat toch nog glimlacht voorbij alle gewijde of minder gewijde gevangenissen: een heel kleine gulden vibratie die alles doorstroomt, overal ademt, die schittert en schittert ten spijt van al onze lichten en onze schaduwen, onze burchten van de geest of van het vlees…

…maakt de grafiek de ziekte of maakt de ziekte de grafiek…

… je moet de weg opgaan waar je naar niets meer dorst hebt; dan trekt de vrouw de dromen van de man in de Materie, en de man trekt de kracht van de vrouw in het Licht. En ze gaan samen verder. Als zij niet stijgt, maakt ze hem kapot; als hij niet creëert, dan verlies hij haar. Toen keek ze me aan met zo’n tederheid dat ik haar in mijn armen had willen nemen. Het bloed steeg me naar het hoofd. Ach, wat een sufferd was ik toch geweest!…

O Tara, Tara. Je verbergt de lotus in de modder. En de bliksem in de wolken. Aan de enen schenk je het licht. Je maakt dat de anderen de nacht kiezen. O Tara, o Moeder. Zoals jij gaat, zo ga ik.

——————

Uit het lichaam der aarde, of de sanjasin – Satprem

Wil jij ‘m lenen? Weet me dan te vinden.