Het is net iets langer terug dan 5 jaar; net voordat de wereld op slot ging, dat ik voor het laatst, toen was voor het eerst in jaren, op sneeuwvakantie was. In het prachtige Lapland liep ik met ‘tennisrackets’ onder mijn extra warme laarzen een dagtocht. Helemaal ingepakt in 3 lagen thermo, dwars door het bos onderweg naar nog meer sneeuw en bomen; was daar een hut. Ja. Inderdaad. Geen stroom. Niks. Wel koffie, hout, sauna en gebakken eieren. Het was een dag lopen en inderdaad, niet te missen, de terugweg ook. Er was geen route, geen Google Maps, geen kaart. En nee, ook geen ANWB-borden. Heb je al een beetje een beeld van dit ‘niemandsland’? Er was het vertrouwen van de groep in de gids. De prachtige vergezichten, het lopen over bevroren meren en bespieden van de dieren in hun eigen gebied. Tussen al het mooie van de schepping in was ik een pad aan het banen. Daar in die bak met oneindige sneeuw heb ik geleerd hoe het voelt om een pad te maken waar geen pad is. Letterlijk. Vogels wisselen, net als wielrenners van koploper. Vlot wisselen zodat je energie behoudt, snel kunt opladen en weer door. Kopwerk verrichten; een lamp of richtingaanwijzer zijn voor de ander. Sommigen zijn er voor in de wieg gelegd en anderen blijven liever helemaal achteraan. Middenin die prachtige ‘Kodak-omgeving’ leerde ik de dynamiek van het fysiek een pad maken. Ik heb kopwerk gedaan, voorhoede werk met drie anderen, ik heb achteraan gelopen over een geplaveid pad dat voelde alsof het uit Oz kwam en in het midden, daar heb ik ook van geproefd. Ik koos voor actie en achterin is geen actie. Geen zorgen. Eind goed, al goed. Er was daar iedere dag warme chocolade melk, sauna en een bad in het meer. Niks te klagen. 

Wat Karen deed, dit boek gaat over haar leven, is van een heel ander kaliber. Zij heeft een figuurlijk pad gebaand. Een pad waar iedere katholiek haar vandaag de dag dankbaar voor kan zijn. Zij stapte op 17-jarige leeftijd (1962) in de orde. Zij begon aan de ‘opleiding’  tot non en heeft het volbracht. Zeven jaar heeft zij in totaal in dienst gestaan van de orde. Het is maar goed dat dit in het voorwoord staat, daardoor wist ik gewoon dat ik mijn ‘Disney einde’ zou krijgen, dat zij alle drek zou doorstaan. Het gaat om haar leven, ik ben haar dankbaar dat ze het heeft opgeschreven. Wat een dapperheid, heldenmoed en nog allemaal andere dingen. Waar heb je het over? Ik heb het over Karen die, door wie ze is, gemaakt heeft dat het leven van de non drastisch is veranderd. Helaas had ze er zelf niks aan, het was voor de vrouwen die na haar kwamen. Door hoe het voor haar was, hoe het met haar ging, dat het steeds moeilijker werd voor haar meerderen om ‘alles’ te negeren. Het paste allemaal allang niet meer onder de mantel der Liefde. Maar tot dat moment dachten de katholieken oprecht dat armoede, kuisheid en gehoorzaamheid de sleutels waren. Nee, geen gehoorzaamheid aan God of Zijn Geest, maar aan de superieuren (en uiteindelijk aan de heilige paus). Tja. De Vader, de Zoon en de heilige paus….. Maar Karen ging door, zij bleef staan en volhouden. Net zolang tot alles ontplofte en zij daadwerkelijk letterlijk niet meer kon staan. En van wat er tijdens dat ‘omvallen’ gebeurde zijn de anderen wakker geschut. Weken van herstel later en toen ze had uitgesproken te willen uittreden merkte ze dat ze onbewust maanden geleden die keuze al had gemaakt. Nonnen knippen namelijk hun haar ontzettend kort voor onder die kap (had je daar ooit over nagedacht?), zij had die handeling maanden terug gestaakt en zij had lange haren. Zij kon zien nadat ze had uitgesproken te willen uittreden. Haar binnenste is zo wijs om voor haar te doen wat het beste was. En in haar binnenste woont de Geest van God. En die is altijd met haar en voor haar. Altijd. Vertrouw op je binnenste. Dat je oog een lamp mag zijn voor je lichaam, dat het helder mag zijn en verlicht. En met die lamp kun je weer anderen helpen. Want die lamp zet je natuurlijk op de tafel en niet er onder.