2 aug ’25 >> Terwijl ik zoekend ben naar een nieuwe koffietent met goddelijke brownies, waar ik met mijn laptop mag zitten, borrelt Nijmegen weer omhoog. Eerlijk is eerlijk, het komt met bakken uit de hemel en daarmee is Job ver weg en de brownie Hemel is niet meer. Nijmegen. Het is toch bizar hoe mijn brein werkt. In 2017 zag ik iedere dag, nog geen uur na de start, een bakkerskraam. Half omgedraaid liep ik door. Doorlopen. Doorlopen. Doorlopen. Nu weet ik dat het drie van de vier dagen was en die croissants zijn echt Goddelijk. 

Mijn belofte is ingelost, mijn schuld is afgelost. Dit is in 2014 begonnen met mijn zus en twee weken terug hebben wij het samen afgerond. In 2017 liep ik alleen, nu samen met mijn zus. Ik had het voor geen goud willen missen maar ik ga ook voor geen goud nog een keer. Het is bizar en confronterend hoe anders mijn leven is, hoe anders mijn voorbereiding, hoe anders alles is/was. Ik ben genezen. Huh? Van het Nijmegen-virus. Ik wist niet dat het kon, het is klaar. Bakkerij Strik is wel een goede reden om terug te gaan. Gelukkig heb ik Job. 

Als Rode Kruis vrijwilliger zag ik in 2019 een andere kant van Nijmegen. Wanneer ik Nijmegen zeg bedoel ik de vierdaagse en andersom. De passie van de hulpverlener voor de wandelaar. De hulpverlener die dit nog nooit gelopen heeft, die eigenlijk van alles mankeert en het zichzelf niet ziet doen. De hulpverlener die luistert naar alle verhalen. Welke vierdaagse mij over dertigjaar het meeste is bijgebleven zal moeten blijken, maar die ene waar ik geen medaille voor heb gekregen scoort hoge ogen. Hulpverlenen, ik kan niet anders. Net toen ik hierheen liep trof ik een man aan, voorovergebogen en zijn middenrif vasthoudend. Hij begon over zenuwbanen en een injectie hier in. Ik kon er weinig chocola van maken, toch ben ik ervan overtuigd dat alleen al dat ik stopte en hem aansprak genoeg was om hem een stukje vertrouwen te geven. 

En dan borrelt de dame omhoog, die daar hoogst waarschijnlijk in haar eigen tijd stond, die mij mijn medaille gaf en mij voorzag van dat wat ik echt nodig had; een knuffel. En met die broodkruimel kon ik weer verder, ik had namelijk alles weggegeven.